Martyna

Martyna,

żeńska wersja imienia Marcin (łac. Martinus),

data i miejsce ur. nieznane, zm. 30 I 226

diakonisa, męczennica rzymska.

Jedynym źródłem wiedzy o niej jest legenda z Passiones Tatianae et Priscae. Martyna jako młoda dziewczyna straciła rodziców. Rozdała wówczas swój majątek ubogim i ślubowała dozgonną czystość. Uroda Martyny i jej znakomite pochodzenie ujęły cesarza Aleksandra Sewerusa, wroga chrześcijan, który postanowił pojąć ją za żonę, ale pod warunkiem, że oblubienica złoży ofiarę Apollowi. Martyna odparła, że ofiarę może złożyć tylko Bogu. Cesarz opacznie zrozumiał jej słowa jako zgodę. Wyprawił wielką uroczystość i wprowadził Martynę do świątyni Apolla. Wówczas dziewczyna wezwała Stwórcę, by niszcząc posąg Apolla pokazał, iż jest tylko jeden prawdziwy Bóg. Na jej słowa zatrzęsła się ziemia, obracając świątynię w ruinę, a zwalony posąg Apolla przygniótł zgromadzonych w tym miejscu pogan i kapłanów. Cesarz ocalał i wydał Martynę na okrutne tortury: bicie rózgami i odrywanie ciała po kawałku od kości. Ona jednak wychwalała Chrystusa i nie opuszczały jej siły. Widząc to, kaci padli na kolana i nawrócili się. Cesarz skazał ich na śmierć, a Martynę wtrącił do więzienia, po czym torturami próbował zmusić do oddawania czci pogańskim bogom, aż wreszcie nakazał ją ściąć. O kulcie Martyny świadczą dokumenty z VII w. Poświęcono jej wówczas kaplicę w Rzymie. W XVII w., kiedy papież Urban VIII poinformował o odnalezieniu relikwii świętej i polecił dla nich odbudować w Rzymie kościół św.św. Łukasza i Martyny, jej kult się nasilił. Św. Martyna jest patronką Rzymu, w sztuce przedstawiana z narzędziami tortur albo z lwem. Święto: 30 I.