Marconi Henryk, ur. 7 I 1792, Rzym, zm. 21 II 1863, Warszawa,
ojciec Karola, Leandra i Władysława, architekt, pochodzenia włoskiego;
Marconi Henryk
Encyklopedia PWN
od 1822 w Polsce; 1851–58 profesor w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie; jeden z najczynniejszych architektów XIX w., przedstawiciel historyzmu; wybudował wiele pałaców, kościołów, domów czynszowych i gmachów użyteczności publicznej; gł. dzieła w Warszawie: pałac L. Paca (1824–28 przebudowany z pałacu Radziwiłłów); kościół Św. Karola Boromeusza przy ul. Chłodnej (1841–49), dworzec Kolei Warsz.-Wiedeńskiej (1844–45, zburzony), wodozbiór w Ogrodzie Saskim (1852–54), Hotel Europejski (1855–77), gmach Tow. Kredytowego Ziemskiego (1854–58), kościół Wszystkich Świętych na Grzybowie (od 1861); 1824–28 tworzył gł. pod wpływem architektury późnorzym. (zakład zdrojowy z łazienkami w Busku), od ok. 1840 stosował (zwłaszcza w budowlach na terenie Warszawy) gł. formy neorenesansowe.
