Magni Maksymilian
 
Encyklopedia PWN
Magni, Magnus, Maksymilian, imię zakonne Walerian, ur. 15 X 1586, Mediolan, zm. 29 VII 1661, Salzburg,
wł. humanista i uczony, teolog, filozof, dyplomata, kapucyn.
studiował filozofię i teologię w Pradze i Wiedniu. W 1616 przebywał w Rzeczypospolitej w związku ze sprowadzeniem kapucynów, 1626–61 był misjonarzem Stolicy Apostolskiej w Czechach, na Węgrzech, w Niemczech i Polsce. W 1632–48 często przebywał na dworze Władysława IV Wazy; 1636 przyczynił się do małżeństwa króla z Cecylią Renatą Habsburżanką; był rzecznikiem tolerancyjnej polityki kośc. Władysława IV Wazy i propagatorem dysput teol. z różnowiercami; jeden z twórców antyjezuickiej literatury polemicznej (Apologia contra imposturas Jesuitarum, 1658). Poddając krytyce scholastyczny arystotelizm, przeciwstawiał logice arystotelesowskiej własne koncepcje log., które cytowali z uznaniem m.in. Kartezjusz, G.W. Leibniz i Ch. Wolf. Magni był propagatorem poglądów nauk. M. Kopernika i Galileusza, zaprzyjaźnionym z J. Heweliuszem. Jako zwolennik badań empirycznych dokonał licznych eksperymentów nauk., m.in. 1647 wykonał (niezależnie od Torricellego) w obecności Władysława IV Wazy i królowej Ludwiki Marii słynne doświadczenie z rurką szklaną wypełnioną rtęcią dowodzące istnienia próżni, a następnie opublikował 1647 pierwszą w historii nauki rozprawę nauk. na ten temat (Demonstratio ocularis). Po śmierci Władysława IV Wazy zmuszony do opuszczenia Polski.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia