Luwijczycy

Luwijczycy, Luwici,

starożytny lud indoeuropejski w Anatolii;

przypuszcza się, że Luwijczycy odegrali ważną rolę w dziejach hetyckiej Azji Mniejszej (szczupłość źródeł nie pozwala na jej odtworzenie), zwłaszcza w XIV–XIII w. p.n.e.; znani są też z północnej Syrii, gdzie przetrwali aż do likwidacji hetyckich państewek przez Asyrię (VIII w. p.n.e.). Wierzenia Luwijczyków są znane z tekstów hetyckich i luwijskich z 2. połowy II tysiąclecia p.n.e.; główną triadę bóstw tworzyli: Tarhunt — bóg burzy, Tiwa — słońca i Runt — bóstwo opiekuńcze przedstawiane z jeleniem; czczono również Jarviego — boga zarazy, Sandasa (według Greków, jednego z tytanów) oraz liczne bóstwa lokalne; w mitologii Luwijczyków często pojawiała się Kamrusepa, bogini-uzdrowicielka.