Łuków

rys. Z. Kwiatkiewicz/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Łuków,

miasto powiatowe w województwie lubelskim, na Równinie Łukowskiej, nad Krzną Południową.

Ludność miasta: ogółem — 29,9 tys. mieszkańców (2019)

Gęstość zaludnienia: 830,1 os/km² (2019)

Powierzchnia: 36 km²

Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 22°23′E, szerokość geograficzna: 51°55′N

Prawa miejskie: nadanie praw — 1403

Oficjalne strony WWW: www.lukow.pl

wczesnośredniow. gród kasztelański strzegący w XII–XIV w. granicy przed napadami Jaćwingów i Litwinów; prawa miejskie 1403; rozwój handlu (jarmarki o znaczeniu międzynar.) i rzemiosła; XV–XVIII w. stolica ziemi łukowskiej woj. lubel.; od XV w. liczne skupisko Żydów; znacznie zniszczony w czasie wojen kozackich i najazdu szwedz., w 2. poł. XVII w.; 1733–1852 w Łukowie znana szkoła pijarska; od 1795 w zaborze austr., od 1809 w Księstwie Warsz., od 1815 w Królestwie Pol., w XIX w. rozwój miasta związany z powstaniem węzła kolejowego. W czasie okupacji niem. od 1941 obóz pracy przymusowej, do XI 1942 getto (ok. 10 tys. osób, w tym ok. 2 tys. Żydów ze Słowacji, większość zginęła w ośr. zagłady w Treblince); ośr. konspiracji; w działaniach wojennych zniszczony w ok. 70%, po wojnie odbudowany. W 1809–1975 i od 1999 siedziba powiatu. Przemysł spoż. (zakłady mięsne), maszyn.; zakłady obuwnicze, zabawkarskie, odzieżowe, poligraficzne; drzewne; węzeł kol.; muzeum regionalne; barok. kościół i klasztor dawniej Bernardynów (ok. 1760–1770, wyposażenie współcz.), barok. kościół (ob. kolegiata) i klasztor dawniej Pijarów (1733–62, A. Solari).