Lukács György
 
Encyklopedia PWN
Lukács
[lụka:cz]
György Wymowa, ur. 13 IV 1885, Budapeszt, zm. 4 VI 1971, tamże,
węgierski filozof, teoretyk i historyk literatury, estetyk.
Od 1918 czł. Komunist. Partii Węgier; 1919 komisarz ds. oświaty Węg. Rep. Rad; po jej upadku emigrował do Austrii (do 1929) i Niemiec (do 1933), po dojściu Hitlera do władzy wyjechał do Moskwy, gdzie pracował do 1945 w Inst. Filozofii Akad. Nauk ZSRR; 1945–56 profesor estetyki i filozofii kultury na uniwersytecie w Budapeszcie; od 1950 czł. Węg. Akad. Nauk, 1956 minister w rządzie I. Nagya. Uczeń M. Webera, przyjaciel Th. Manna. Pisał zazwyczaj w języku niem.; przedstawiciel marksizmu, zajmował się gł. problemami kształtowania się świadomości społ., jej roli oraz stosunku do bytu społ.; poglądom w tym zakresie dał wyraz w głośnych pracach Historia i świadomość klasowa (1923, wyd. pol. 1988) i Wprowadzenie do ontologii bytu społecznego (1976, wyd. pol. 1982); w swych badaniach nad kształtowaniem się poglądów młodego K. Marksa przedstawił nową interpretację dialektyki heglowskiej i jej roli w procesie powstawania filozofii marksist. (Młody Hegel 1948, wyd. pol. 1980); w zakresie historii i teorii literatury badał realist. twórczość lit. XIX i XX w. (Probleme des Realismus 1955) oraz stworzył teorię powieści; autor licznych esejów filoz. i lit. (pol. zbiory: Balzac, Stendhal, Zola 1951, Od Goethego do Balzaca 1958).
Bibliografia
K. ŚLĘCZKA Dialektyka procesu rewolucyjnego, Katowice 1978.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia