Ludwik XII
 
Encyklopedia PWN
Ludwik XII, z linii orleańskiej dyn. Walezjuszów, ur. 27 VI 1462, Blois, zm. 1 I 1515, Paryż,
król Francji od 1498, syn ks. Orleanu, Karola;
popierał wojny Karola VIII z Włochami (udział w wyprawie 1494–95); utrzymał Bretanię, poślubiając wdowę po Karolu VIII, Annę Bretońską; zgłosił pretensje do sukcesji tronu mediolańskiego oraz neapolitańskiego; 1499 wyprawa do Włoch, zajęcie Mediolanu i Neapolu (1501); zmuszony do wycofania (1504), rozpoczął nową wojnę i zajął Wenecję (1509); pobity przez Ligę Świętą (1513) i ekskomunikowany przez papieża Leona X, zawarł pokój (1514); w polityce wewn. dążył do uporządkowania spraw państw.: opieka nad miastami, rozwój handlu, zmniejszenie podatków.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Petrarca Francesco, De remedis utriusque fortunae, fragment miniatury przedstawiajacy Ludwika XII — Bibliothèque nationale, Paryż fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia