Longhi
wł. malarz i rysownik;
[lọngi]
Pietro, właśc. P. Falca, ur. między 1700 a 1702, Wenecja, zm. 8 V 1785, tamże,
Longhi Pietro
Encyklopedia PWN
syn i uczeń A. Falca, następnie uczeń A. Balestry; zaczynał jako malarz obrazów rel. i fresków (Upadek gigantów 1734); w jego dziełach są widoczne wpływy G.M. Crespiego (np. Siedem sakramentów); później malował gł. sceny rodzajowe z życia wieśniaków (La Polenta), a od ok. 1741 także arystokracji i mieszczaństwa weneckiego (Koncert), odznaczające się subtelną, pastelową kolorystyką; jego obrazy o niewielkim formacie bywają uważane za mal. odpowiednik komedii C. Goldoniego; wiele kompozycji poprzedzał studiami rysunkowymi (czarna kredka i sangwina). Syn i uczeń Longhiego, Alessandro, był znanym portrecistą.
