Lombardo

Lombardo, właśc. Solari,

rodzina architektów i rzeźbiarzy wł., pochodzących z Lombardii (stąd przydomek); działali w XV–XVI w., gł. w Wenecji.

Najważniejsi przedstawiciele: Pietro, ur. ok. 1435, zm. VI 1515, oraz jego synowie — Tullio, ur. ok. 1455, zm. 17 XI 1532, i Antonio, ur. ok. 1458, zm. 1516(?); przed 1464 Pietro przeniósł się z Bolonii do Padwy, gdzie wykonał nagrobek doży A. Rosellego w bazylice S. Antonio, nawiązujący do nagrobków florenckich humanistów. W 1467–1532 Lombardo zajmowali poczesne miejsce w sztuce Wenecji; stworzyli tam swoistą odmianę renesansu w architekturze i rzeźbie; łączyli wywodzącą się z tradycji florenckiej prostotę form arch. i elegancką dekorację rzeźbiarską z weneckim upodobaniem do wielobarwnej kamieniarki (kościoły: S. Giobbe ok. 1480 i S. Maria dei Miracoli 1481–89, atrium przy Scuola Grande di S. Giovanni Evangelista ok. 1484, Scuola Grande di S. Marco 1487–90); autorzy pomników nagrobnych w Wenecji, m.in. dożów: P. Malipiero (po 1460), P. Mocenigo (1476–81), N. Marcello (ok. 1481–1485), A. Vendramina z synami (ok. 1489–1494) — wszystkie w kościele S. Giovanni e Paolo. Tullio był też twórcą dekoracji Capella dell’Arca w bazylice S. Antonio w Padwie (od 1500) oraz popiersi portretowych. Antonio i jego synowie (Aurelio i Girolamo) działali także w Ferrarze, Loreto i Recanati.