Literacka Nagroda Nobla,
nagroda przyznawana za stworzenie dzieła „wyróżniającego się w kategoriach duchowych”;
Literacka Nagroda Nobla
Encyklopedia PWN
zgodnie z wolą fundatora, A. Nobla, nagrodę przyznaje Akademia Szwedzka licząca osiemnastu dożywotnich członków. W wyborze laureata uczestniczą nie tylko członkowie Akademii, ale również grupa specjalistów spoza niej, m.in. profesorowie uniwersyteccy, znawcy literatury różnych krajów. Obrady Akademii są tajne i mogą być udostępniane jedynie do celów naukowych po upływie 50 lat; kandydatów zgłaszają poprzedni laureaci, członkowie podobnych akademii w innych państwach, profesorowie literatury i historii literatury uczelni akademickich, przewodniczący związków pisarzy, Pen Clubów z całego świata oraz sami członkowie Szwedzkiej Akademii; laureat jest wybierany we wrześniu, a jego nazwisko ogłasza się w październiku, zawsze w czwartek. Z czasem kryteria przyznawania Literackiej Nagrody Nobla uległy modyfikacji; nagrodę zaczęto przyznawać za każdy rodzaj pisarstwa posiadający walory literackie; na tej zasadzie nagrodę otrzymali filozofowie H. Bergson, i B. Russell oraz polityk W. Churchill; dotąd wyróżniono pięciu polskich pisarzy: H. Sienkiewicza (1905), W. Reymonta (1924), Cz. Miłosza (1980), W. Szymborską (1996) i O. Tokarczuk (2018). Wśród laureatów dominują pisarze i poeci tworzący w języku angielskim. Najwięcej nagród przyznano twórcom z Francji.
Ilustracje