Lejwik Halpern
 
Encyklopedia PWN
Lejwik Halpern, właśc. Halperyn Lewi, ur. 25 XII 1888, Igumen (Białoruś), zm. 23 XII 1962, Nowy Jork,
żyd. poeta i dramatopisarz, tworzący w języku jidysz;
1912 zesłany na Syberię za działalność rewolucyjną w partii Bund; 1913 zbiegł do USA; gł. tematem jego twórczości jest męczeństwo, w którym upatrywał istotę egzystencjalnego zbawienia indywidualnego i nar.; gł. prace: poemat Er [‘on’] (1918), poematy dram., m.in. wielokrotnie wystawiany w języku jidysz i hebrajskim Golem (1920, częściowy przekład pol. 1925) oraz Di geute-komedje, der gojlem cholemt [‘komedia zbawienia, golem śni’] (1930–32) i Di kejtn fun mosziech [‘kajdany Mesjasza’] (1908) — będących wyrazem zmagań autora z wierzeniami mesjanistycznymi; tom poet. In Treblinka bin ich niszt gewen [‘ja w Treblince nie byłem’] (1945); pol. przekłady utworów w antologiach poezji żydowskiej (1980, 1983).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia