Lajla i Madżnun, arab. Lajla wa-Madżnun, pers. Lajli o-Madżnun, tur. Leyla u Mecnun,
motyw w literaturach (także w malarstwie miniaturowym) muzułmańskiego Bliskiego Wschodu;
Lajla i Madżnun
Encyklopedia PWN
jego bezpośrednim źródłem są dzieje życia beduińskiego poety Kajsa Ibn Mulawwaha, zw. Madżnun Lajla [‘oszalały z miłości do Lajli’] (zm. 700), prototypu poety zmarłego z miłości, która nie mogła się spełnić z powodu waśni między rodzinami; podobny motyw jest jednak znany na Bliskim Wschodzie już od starożytności; opowieść o L. i M. była szczególnie popularna w klas. literaturze perskiej (poematy, m.in. Nezamiego, A.Ch. Dehlawiego, Dżamiego), także w literaturze tureckiej (A.N. Nawoi, Fuzuli); opowieści o tych, którzy zmarli z powodu nieszczęśliwej miłości, zebrał w XIV w. egipski uczony Al-Mughultaji w pracy Al-Wadih al-mubin fi zikr man istaszhada min al-muhibbin [‘jasne przedstawienie wspomnienia o kochankach-męczennikach’].
