Kutno

rys. Z. Kwiatkiewicz/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Kutno,

m. powiatowe w województwie łódzkim, na pograniczu Równiny Kutnowskiej i Wysoczyzny Kłodawskiej, nad Ochnią.

Ludność miasta: ogółem — 44 tys. mieszkańców (2019)

Gęstość zaludnienia: 1 295,1 os/km² (2019)

Powierzchnia: 34 km²

Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 19°22′E, szerokość geograficzna: 52°14′N

Data założenia miasta: XIII w.

Prawa miejskie: nadanie praw — 1386

Oficjalne strony WWW: um.kutno.pl

W XIII w. osada, wzmiankowana 1301; prawa miejskie 1386; ośr. rzemieślniczo-handl.; od XV w. duże skupisko Żydów; od 1793 w zaborze pruskim, od 1807 w Księstwie Warsz., od 1815 w Królestwie Pol.; rozwój gospodarczy Kutna związany z uruchomieniem połączeń kol. — 1861 z Łowiczem i 1862 z Toruniem; w 2. poł. XIX w. ośr. przemysłu cukrowniczego i handlu zbożem; po uzyskaniu 1921–22 dalszych połączeń kol. ważny węzeł komunik.; 9–20 IX 1939 w rejonie Kutno–Łowicz–Sochaczew bitwa nad Bzurą; w czasie okupacji niem. IX–X 1939 obóz przejściowy dla jeńców pol., 1940–44 obóz przejściowy dla Polaków i Żydów, 1940–42 getto (ok. 7 tys. osób, większość zginęła w ośr. zagłady w Chełmnie). Przemysł: farm., maszyn., metal., elektroniczny i elektrotechniczny, spoż.; rzemieślnicze zakłady haftu artyst.; ważny węzeł kol. na skrzyżowaniu linii Warszawa–Poznań i Łódź–Gdańsk; muzea: Bitwy nad Bzurą, Ziemi Kutnowskiej; Tow. Przyjaźni Ziemi Kutnowskiej; barok.-klasycyst. pałac i 2 pawilony (koniec XVIII w.), park krajobrazowy (XVIII–XIX w.).