Kuryłowicz Jerzy, ur. 26 VIII 1895, Stanisławów (ob. Iwano-Frankowsk), zm. 28 I 1978, Kraków,
brat Włodzimierza, językoznawca.
Kuryłowicz Jerzy
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Od 1929 profesor uniwersytetu we Lwowie, od 1946 Uniw. Wrocł., od 1948 Uniwersytetu Jagiellońskiego; od 1931 czł. PAU, od 1952 PAN; czł. Institut de France i akad. nauk: duńskiej, norweskiej, irl., serb.; autor licznych prac z wielu dziedzin językoznawstwa indoeur., zwłaszcza z fonetyki i morfologii języków indoeur. i semickich; w dziedzinie językoznawstwa ogólnego wprowadził pojęcie hierarchii funkcji elementów językowych oraz pojęcie izomorfizmu — paralelizmu struktur należących do 2 planów języka: fonologicznego i morfo-syntaktycznego; 1927 udowodnił, że praindoeur. głoską 
(szwa) ma kontynuację spółgłoskową w języku hetyckim; gł. prace: Études indo-européennes (1952), L’apophonie en indo-européen (1956), Ésquisses linguistiques (1960), The Inflectional Categories of Indo-European (1964), Studies in Semitic Grammar and Metrics (1972), Problèmes de linguistique indo-européenne (1977), Studia językoznawcze... (1987).
(szwa) ma kontynuację spółgłoskową w języku hetyckim; gł. prace: Études indo-européennes (1952), L’apophonie en indo-européen (1956), Ésquisses linguistiques (1960), The Inflectional Categories of Indo-European (1964), Studies in Semitic Grammar and Metrics (1972), Problèmes de linguistique indo-européenne (1977), Studia językoznawcze... (1987). 
