Kreczmar Jerzy
 
Encyklopedia PWN
Kreczmar Jerzy, ur. 9 X 1902, Warszawa, zm. 24 II 1985, tamże,
brat Jana, reżyser.
Inscenizacje od 1947 w Warszawie (związany gł. z Teatrem Współczesnym, 1949–66 i 1968–82 także kier. lit.; 1966–68 dyr. Teatru Polskiego) i gościnnie w innych miastach pol.; wystawienia dramatów klas. i współcz., uwydatniające zwłaszcza ich treści historiozoficzne i egzystencjalne, m.in. Czekając na Godota S. Becketta (1957), Irydion (1958) i Nie-Boska komedia (1964 i 1971) Z. Krasińskiego, Samuel Zborowski J. Słowackiego (1962 i 1963), Martwa królowa H. de Montherlanta (1964), Kto się boi Virginii Woolf? E. Albeego (1965), Szata Prospera wg E. Renana (1974), Dziady kowieńskie A. Mickiewicza (1978); inscenizacje wielu komedii A. Fredry (m.in. Dożywocie 1963, Pan Jowialski 1967, 1977 i 1980); opublikował Polemiki teatralne (1956), zbiory esejów: Cały świat gra komedię (1982), Stare, nieprzestarzałe (1989); praca pedag. w warsz. PWST (od 1949 profesor).
zgłoś uwagę
Ilustracje
Łomnicki Tadeusz, Dożywocie Aleksandra Fredry, reż. Jerzy Kreczmar, Teatr Współczesny, 1963. Tadeusz Łomnicki jako Łatkafot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia