Krajna,
terytorium hist. na pr. brzegu Noteci i l. brzegu Gwdy, z gł. ośrodkiem w Nakle n. Notecią, obecnie w zachodniej części woj. kujawsko-pomor. i północnej-wielkopolskiego;
Krajna
Encyklopedia PWN
W XI w. należała do Pomorzan; włączona do Polski przez Bolesława III Krzywoustego, podporządkowana diecezji gnieźnieńskiej; opanowanie Pomorza Gdańskiego przez Krzyżaków na pocz. XIV w. ustaliło północną granicę Krajny na linii rz. Dobrzynki i Kamionki; w XIV–XVIII w. Krajna stanowiła powiat nakielski w woj. kaliskim; od 1772 w zaborze pruskim; mimo germanizacji ludność zachowała polskość; po I wojnie świat. walka o powrót do Polski (m.in. 1920 delegacja na konferencję międzynar. w Spa); decyzją traktatu wersalskiego w większości przyznana Polsce, w części pozostawiona Niemcom; od 1922 działalność Związku Polaków w Niemczech, następnie także Pol.-Katol. Partii Lud., Pol.-Katol. Tow. Szkolnego, banków lud. i in.; od 1929 pol. prasa: „Głos Pogranicza” (dodatek do „Gazety Olsztyńskiej”), od 1933 „Głos Pogranicza i Kaszub”; gł. działacze: ks. B. Domański, Paweł Jasiek, Piotr Jasiek, J. Różeński. W 1945 cała Krajna powróciła do Polski; ludność zachowała gwarę oraz obyczaj i tradycje folklorystyczne (krajniacy). Etnografia w regionie Krajny wyróżnia obszary: Krajna Nakielska z ośr. w Nakle n. Notecią i Krajna Złotowska z ośr. w Złotowie.
