Kościół chaldejski
 
Encyklopedia PWN
Kościół chaldejski,
nazwa wprowadzona w XV w. na określenie chrześcijan obrządku chaldejskiego (zwanego też wschodniosyryjskim) zamieszkujących tereny dawnej Chaldei (południowy Babilon, Asyria);
według tradycji chrześcijaństwo na tych terenach wprowadził Tomasz Apostoł, w V w. doszło do zerwania więzi z innymi Kościołami chrześcijańskimi, gdyż Kościół chaldejski przyjął nestorianizm; największy rozkwit Kościoła przypada na XII–XIII w. (25 metropolii i 200 diecezji), został on zahamowany przez najazdy mongolskie w XIV w.; od połowy XVI w. misjonarze katoliccy kilkakrotnie usiłowali doprowadzić do zjednoczenia Kościoła chaldejskiego z Rzymem przez zawieranie kolejnych unii międzywyznaniowych, ale dopiero w XIX w. ustanowiono urząd katolickiego patriarchy Babilonu dla Kościoła chaldejskiego; obecnie Kościół chaldejski stanowią 2 niezależne organizacje kościelne: Asyryjski Kościół Wschodni (nestorianie) i Chaldejski Kościół Katolicki; wyznawcy Kościoła chaldejskiego zamieszkują Irak, Iran, Turcję, Syrię, Liban, Izrael, Egipt, Francję, Amerykę Północną, Australię oraz Indie; ich liczba wynosi ok. 450 tysięcy (w tym 2/3 katolików i 1/3 nestorian).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia