Konstantynów Łódzki
 
Encyklopedia PWN
Konstantynów Łódzki,
miasto w woj. łódzkim, w powiecie pabianickim, na Wysoczyźnie Łaskiej, nad Nerem, przy granicy z Łodzią.
Ludność miasta: ogółem — 18,2 tys. mieszkańców (2019)
Gęstość zaludnienia: 672,9 os/km2 (2019)
Powierzchnia: 27 km2
Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 19°20′E, szerokość geograficzna: 51°45′N
Prawa miejskie: nadanie praw — 1830, utrata — 1870; nadanie praw — 1924
Oficjalne strony WWW: bip.konstantynow.pl
założony 1821 na terenie wsi Żabice Wielkie (wzmiankowanej 1364) jako osiedle fabryczne sukienników i płócienników, związane z rozwojem włók. okręgu łódz. (Królestwo Pol.); prawa miejskie od 1830; po 1831 upadek sukiennictwa, spowodowany konkurencją przem. Łodzi; 1870–1924 pozbawiony praw miejskich; od 1910 połączenie tramwajowe z Łodzią; w czasie okupacji niem. 1940–45 hitl. obóz przejściowy dla ludności pol. (od 1943 obóz dla dzieci i młodzieży). Wchodzi w skład łódz. aglomeracji przem.-miejskiej; przemysł włók., odzieżowy, drzewny, obuwniczy, spoż.; kościół Narodzenia NMP (1826–32), klasycyst. kościół Św. Józefa, poewangelicki (1834, przebudowa 1921–23).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia