Konferencja Rozbrojeniowa,
wielostronne forum negocjacji rozbrojeniowych działające w ramach ONZ;
Konferencja Rozbrojeniowa
Encyklopedia PWN
powstała w wyniku przekształceń utworzonego 1959 Kom. Rozbrojeniowego (po 5 państw NATO i Układu Warsz., w tym Polska) z inicjatywy ZSRR, USA, Francji i Wielkiej Brytanii; po reorganizacji 1962 (dodatkowo 8 państw niezaangażowanych) działał pod nazwą Kom. Rozbrojeniowy Osiemnastu Państw, od 1969 pod nazwą Konferencja Kom. Rozbrojeniowego (26 państw, od 1975 — 31 państw), od 1979 pod nazwą Kom. Rozbrojeniowy (40 państw); obecna nazwa od 1984. Członkami Konferencji Rozbrojeniowej jest 40 państw, do udziału w pracach są zapraszane również inne zainteresowane państwa. Konferencja Rozbrojeniowa obraduje w Genewie w siedzibie Eur. Biura ONZ; na podstawie stałego 10-punktowego programu (przyjętego 1979) co roku na początku sesji przyjmuje porządek obrad, obejmujący m.in. zakaz prób jądr., zaprzestanie wyścigu zbrojeń jądr. i rozbrojenie jądr., broń chem., zapobieżenie wyścigowi zbrojeń w przestrzeni kosm., kompleksowy program rozbrojenia. Konferencja Rozbrojeniowa obraduje na sesjach plenarnych i w komitetach, powoływanych do negocjowania konkretnych zagadnień. Przyczyniła się do wypracowania wielu ważnych porozumień, np. układu o nierozprzestrzenianiu broni jądr. (nieproliferacja), układu o zakazie prób jądr. w atmosferze, w przestrzeni kosm. i pod wodą, konwencji o zakazie broni biol., konwencji o zakazie broni chemicznej. Składa coroczne sprawozdania Zgromadzeniu Ogólnemu ONZ i jego sesjom specjalnym, poświęconym rozbrojeniu; korzysta z zaleceń Zgromadzenia Ogólnego, które jednak nie mają mocy wiążącej.
