Kołbacz
 
Encyklopedia PWN
Kołbacz,
w. w woj. zachodniopomor., w pow. gryfińskim (gmina Stare Czarnowo), na Wzgórzach Bukowych, nad Płonią, przy wschodniej granicy Szczecińskiego Parku Krajobrazowego;
Ślady osadnictwa z okresu kultury łużyckiej; 1173 przybyli tu z Danii cystersi, 1210–1347 zbudowali klasztor i obiekty gosp.; 1555 po sekularyzacji dobra opactwa przejęli książęta zachodniopomor. i klasztor przekształcili w zamek; od XVII w. pod władzą brandenbursko-pruską, dzielił losy polit. Pomorza Zachodniego; od 1945 w granicach Polski; z dawnego opactwa zachowane: późnorom.-got. kościół, jedna z najstarszych świątyń ceglanych na Pomorzu Zachodnim (1210–przed 1347; nawy boczne rozebrane po 1721), obecnie parafialny, pozostałości klasztoru, Dom Opata i got. stodoła (2. poł. XIV–XV w., liczne przebudowy).
zgłoś uwagę
Ilustracje
Kołbacz, kościół pocysterski, od 1210fot. P. Fabijański/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia