Kokand

Kokand, Qo‘qon,

m. we wschodnim Uzbekistanie, w wilajecie fergańskim, w Kotlinie Fergańskiej, nad dolnym biegiem rz. So‘x.

po raz pierwszy wzmiankowany w X w. jako Chwakend, miasto na szlaku handl. z Indii do Chin; w XIII w. zburzony przez Mongołów; odbud. jako twierdza Eski-kurgan, wokół której uformowało się miasto, 1740 nazwane Kokand; 1758–1875 stol. i najludniejsze miasto chanatu kokandzkiego, wraz z nim przyłączone do Rosji; po rewolucji październikowej ognisko antybolszewickiego ruchu muzułm. w Azji Środkowej i stol. Autonomicznego Kokandu; po zdobyciu go przez Armię Czerwoną, od 1920 baza sił bolszewickich w walce z basmaczami. Przemysł chem., maszyn., metal., włók., obuwniczy, spoż.; węzeł kol. i drogowy; wyższa szkoła pedag.; medresa (koniec XVIII w.), zespół budowli pałacu chana Chudojara (XIX w.) — ob. muzeum.