Klaczko Julian, pierwotnie Jehuda Lejb, ur. 6 XI 1825, Wilno, zm. 26 XI 1906, Kraków,
publicysta, pisarz polit. i hist., krytyk literacki.
Klaczko Julian
Encyklopedia PWN
Pochodził z rodziny żydowskiej; pisał gł. w języku fr.; uczestnik powstania wielkopol. 1848; 1849–70 na emigracji w Paryżu, związany z Hotelem Lambert; współredaktor 1857–61 „Wiadomości Polskich”, współpracownik m.in. „Revue des Deux Mondes”; od 1870 w austr. Minist. Spraw Zagr., 1870–71 poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego; 1886 osiadł w Krakowie; od 1872 czł. AU i od 1887 — Akad. Fr.; demaskował zaborcze dążenia Prus i Rosji (Studia dyplomatyczne. Sprawa polska— sprawa duńska 1866, wyd. pol. 1903), ostro zwalczał O. Bismarcka (Dwaj kanclerze 1875–76, wyd. pol. 1905); ze studiów o sztuce eur. popularność zyskały dialog o Dantem i Michale Aniele Wieczory florenckie (1880, wyd. pol. 1881) oraz studium Rzym i Odrodzenie. Juliusz II (1898, wyd. pol. 1900); prace hist., poezje w języku pol. i hebrajskim; Pisma polskie (1902), Szkice i rozprawy literackie (1904), Zapomniane pisma polskie (1912).
