Kieniewicz Stefan, ur. 20 IX 1907, Dereszewicze (Polesie), zm. 2 V 1992, Konstancin k. Warszawy,
historyk; badacz dziejów Polski XIX w.;
Kieniewicz Stefan
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
w czasie okupacji niem. od I 1941 współpracownik BIP KG ZWZ-AK; po powstaniu warsz. w obozie koncentracyjnym Dachau; od 1949 profesor Uniwersytetu Warszawskiego; od 1965 czł. PAN, 1969–84 przewodniczący Kom. Nauk Hist. PAN; od 1951 redaktor nacz „Przeglądu Historycznego”, od 1975 przewodniczący Rady Nauk. Polskiego słownika biograficznego; wychowawca paru pokoleń historyków; w różnorodnej tematyce badań dominowała problematyka kształtowania się i ewolucji narodu oraz społeczeństwa pol. w XIX i XX w., zwłaszcza w epoce powstań nar. 1794–1864 (szczególnie problemy powstania styczniowego); gł. prace: Ruch chłopski w Galicji 1846 r. (1951), Warszawa w powstaniu styczniowym (1954, wyd. 4 1983), Samotnik brukselski. Opowieść o Joachimie Lelewelu (1960, wyd. 2 uzupełnione 1964), Historia Polski 1795–1918 (1968, wyd. 7 1987), Powstanie styczniowe (1972, wyd. 2 znacznie rozszerzone 1983), Warszawa w latach 1795–1918 (1976, t. 3 Dziejów Warszawy), Historyk a świadomość narodowa (1982); wydawca i współwydawca wielu tomów dokumentów, pamiętników i korespondencji, m.in. Powstanie styczniowe. Materiały i dokumenty (t. 1–22 1961–87).
