Karakitajowie
 
Encyklopedia PWN
Karakitajowie
[tur. Kara Kıtai ‘czarni Kytajowie (Kitanowie)’],
odłam Kitanów, który po upadku dyn. Liao 1126 przesiedlił się pod Tienszan;
migracja tego ludu prawdopodobnie odbyła się w 2 grupach: południowej (przez Kaszgar) i północnej; większą rolę odegrała grupa północna; korzystając z konfliktu między Karachanidami a Karłukami, opanowała gł. gród Siedmiorzecza Bałasagun, a potem cały region Tienszanu, łącznie z Kaszgarią; sukces ten przypieczętowało zwycięstwo K. nad suzerenem Karachanidów Sandżarem (1141); zniekształcone echa tego wydarzenia dotarły nawet do Europy, przyczyniając się do powstania legendy o Księdzu Janie; poza Bałasagunem K. pozostawili u władzy lokalnych dynastów, narzucając im tylko kontrolę polit. i nowy, wzorowany na chiń., system fiskalny; na pocz. XIII w. część ich wasali uniezależniła się (Chorezm) lub przeszła do obozu Czyngis-chana (Karłucy, Ujgurowie); 1211 ostatni gurchan (władca) K. został złożony z tronu przez wodza rozbitego przez Mongołów plemienia Najman; później K. zmieszali się zapewne z Mongołami, z którymi zbliżał ich język oraz sympatie do buddyzmu i nestorianizmu.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia