Kamieniec Podolski

Kamieniec Podolski, Kamjaneć-Podilśkyj, Kam’ianets'-Podils'kyi,

m. na Ukrainie, w obwodzie chmielnickim, nad Smotryczem (dopływ Dniestru).

przemysł maszyn., elektrotechniczny, spoż. (gł. winiarski), włók., materiałów budowlanych; 2 szkoły wyższe (roln. i pedag.); muzeum; jedno z najbardziej malowniczych miast Ukrainy.

Historia.

Założony prawdopodobnie w XI w., wzmiankowany 1062; w XII w. gród w Księstwie Halickim; 1352 zdobyty przez Kazimierza III Wielkiego i nadany w lenno litew. ks. Koriatowiczom; prawa miejskie 1374; od 1430 w Polsce; 1434–1793 stol. woj. podolskiego; ważny ośrodek handlu z Krymem i Wołoszczyzną; 1463, jako miasto król., zwolnione od ceł; od 1543 prawo składu; po 1463 rozbudowa zamku w potężną twierdzę; wielokrotnie oblegany; 1672 zdobyty przez Turków; 1699 powrócił do Polski; od 1793 w zaborze ros.; 1812 likwidacja twierdzy; 1920 siedziba rządu S. Petlury; 1922–91 w Ukr. SRR; 1941–44 pod okupacją niem.; III 1944 miejsce bitwy oddziałów sowieckiego I Frontu Ukr. z Niemcami. Muzeum.

Zabytki.

Twierdza ze Starym Zamkiem (XIV–XVI, XVII w.) i Nowym Zamkiem (XVII, XVIII w.); stare miasto, otoczone murami miejskimi z systemem baszt (XIV–XVI w.), z dawnymi dzielnicami — pol., ormiańskimi i ruskimi; świątynie: relikty cerkwi ormiańskiej (XV–XVI w.), katedra rzymskokatol. (XVI–XVIII w.) i przyległy do niej minaret (2. poł. XVII w.), cerkwie (XVI–XIX w.), kościoły — Dominikanów (XVI–XVIII w.), Franciszkanów (XVII w.), Trynitarzy (2. poł. XVIII w.), kolegium Jezuitów (XVII–XVIII w.), Karmelitów Bosych i klasztor (XVIII w., nie zachowane); ratusz (XVI–XVII w.), pałac biskupi (XVIII w.); seminarium duchowne (XVIII w.); apteka ormiańska (XVI, XVIII w.), kamienice (XVI–XIX w.); budynek koszar (XVIII w.); brama triumfalna (2. poł. XVIII w.).

Kamieniec Podolski, widok na twierdzę (Stary i Nowy Zamek)

Kamieniec Podolski, twierdza, XIV–XVIIIw.

Kamieniec Podolski, twierdza (Ukraina)