Jensen Johannes Vilhelm
 
Encyklopedia PWN
Jensen Johannes Vilhelm, ur. 20 I 1873, Farsø (Jutlandia), zm. 25 XI 1950, Kopenhaga,
pisarz duński.
Początkowo tworzył w atmosferze fin de siècle’u; rezultatem podróży do USA i na Wschód były powieści, m.in. Edmund Hall (1904, wyd. pol. 1912); rodzinnej Jutlandii poświęcił zbiór opowiadań Himmerlandshistorier [‘opowieści z Himmerlandu’] (t. 1–3 1898–1910; wybór pol. w antologiach Opowieści znad Sundu 1974 i Anegdoty losu 1976); gł. dzieło, cykl powieściowy Den lange Rejse [‘długa podróż’] (t. 1–6 1908–22; cz. 1 Lodowiec. Nowy mit o pierwszym człowieku 1908, wyd. pol. 1932), zawiera swoistą koncepcję Jensena dotyczącą roli tzw. ras got. (Anglosasów i Germanów) w rozwoju materialnym i kult. ludzkości; powieść hist. Upadek króla (1899–1902, wyd. pol. 1971); wiersze i eseje, pamiętniki (Myter ‘mity’, t. 1–9 1907–44); 1944 otrzymał Nagrodę Nobla.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia