Jankowski Antoni, ur. 13 X 1783, Chronówek k. Radomska, zm. 15 VIII 1831, Warszawa,
generał;
Jankowski Antoni
Encyklopedia PWN
od 1806 w wojsku polskim, uczestnik kampanii 1806–07, następnie w szwoleżerach gwardii napoleońskiej (m.in. 1808 Somosierra), podczas wojny Księstwa Warszawskiego z Austrią 1809 walczył m.in. w bitwie pod Raszynem, 1810–12 w wojnie w Hiszpanii i Austrii, następnie 1812 w kampanii rosyjskiej (Smoleńsk, Możajsk), 1813 niemieckiej (Lützen, Drezno, Lipsk) i 1814 francuskiej; odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militari; w wojsku Królestwa Polskiego 1816–30 dowódca pułku strzelców konnych; w powstaniu listopadowym I–II 1831 dca I brygady strzelców konnych (generał), II–V 1831 — 1. dywizji jazdy w korpusie gen. J. Krukowieckiego; walczył pod Wawrem, Białołęką i Grochowem; następnie dowódca korpusu pod Ostrołęką oraz niefortunnej wyprawy na Lubelszczyznę; oskarżony o zdradę i aresztowany przez władze powstańcze, uniewinniony przez sąd wojenny, ale przez opinię publiczną uznany za zdrajcę ojczyzny; padł ofiarą samosądu podczas zamieszek w Warszawie.
