Instytut Głuchoniemych im. J. Falkowskiego

Instytut Głuchoniemych im. J. Falkowskiego,

najstarszy w Polsce zakład wychowawczy specjalny, zał. 1817 przez pijara J. Falkowskiego z polecenia Komisji Rządowej Wyznań Rel. i Oświecenia Publicznego;

od 1827 we własnej siedzibie przy pl. Trzech Krzyży; po uruchomieniu 1842 oddziału dla niewidomych, przekształcony w Inst. Głuchoniemych i Ociemniałych; od 1962 zajmuje się wyłącznie kształceniem dzieci głuchych; obecna nazwa od 1975. Do rozwoju placówki, poza jej założycielem i zarazem pierwszym rektorem, przyczynili się zwłaszcza J. Szczygielski (rektor 1837–63) i J. Papłoński (rektor 1864–85); 1817–21 działał tu J. Siestrzyński, pierwszy w Polsce propagator nauczania głuchych metodą głosową i organizator przy Instytucie pierwszego w Polsce zakładu litograf.; w ciągu wielu lat swego istnienia Instytut był nie tylko ważną placówką dydaktyczną, ale także ośr. prac metodycznych i kształcenia nauczycieli; 1919 powołano przy nim pierwsze w Polsce Seminarium Nauczycieli dla Głuchoniemych, 1920 przekształcone, z inicjatywy T. Benniego, w Państw. Inst. Fonetyczny im. J. Siestrzyńskiego, 1922 włączony do Państw. Inst. Pedagogiki Specjalnej.

Bibliografia

L. KARPIŃSKA Zarys dziejów Warszawskiego Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych w latach 1817–1917, w: O wychowaniu dzieci głuchych, red. O. Lipkowski, Warszawa 1967;

E. NUROWSKI Surdopedagogika polska. Zarys historyczny, Warszawa 1983.