Indonezja. Ludność

Indonezja. Ludność.

Ludność Indonezji jest bardzo zróżnicowana pod względem etnicznym, językowym i rel., w obrębie 2 wielkich rodzin: przeważającej liczebnie (96%) malajsko-polinezyjskiej (austronezyjskiej) i papuaskiej (Irian Zachodni); najliczniejsi są Jawajczycy (45%), Sundajczycy (14%), Madurowie (8%), Malajowie (8%), Minangkabau, Bugijczycy, Batakowie, Balijczycy i Aczinowie; ogółem występuje ok. 300 grup etnicznych posługujących się ok. 250 odrębnymi językami, gł. jawajskim (pomijając dialekty), mimo to jest silne poczucie przynależności do jednego narodu indonez.; służy temu język bahasa indonesia, wywodzący się z malajskiego dialektu z Sumatry; mniejszości nar.: Chińczycy (gł. w miastach Jawy i Sumatry), Arabowie (potomkowie wychodźców z Hadramautu) i Tamilowie. Islam (często pod wpływem hinduizmu i buddyzmu oraz lokalnych wierzeń animistycznych) wyznaje 77% ludności; ponadto chrześcijanie (13%), hinduiści (3%, gł. na Bali), buddyści (1%); tradycyjne wierzenia są rozpowszechnione zwłaszcza w Irianie Zachodnim i na Sumatrze. W 1960–90 liczba ludności Indonezji prawie się podwoiła (wzrost o 85,8 mln); przyrost naturalny 14,1‰ (2006), przeciętna długość życia mężczyzn wynosi 67 lat, kobiet — 72 lata; 29% ludności w wieku poniżej 15 lat, zaledwie 5,4% — w wieku 65 lat i więcej. Na Jawie, Madurze i Bali (7% pow. kraju) skupia się 2/3 ogółu ludności (813 osób na km², lokalnie do 1500–2500 — jeden z najgęściej zaludnionych obszarów świata); w Papui gęstość zaludnienia wynosi 3,7 osoby na km²; prawie bezludne są zabagnione niziny na Sumatrze i Borneo; dotychczas przesiedlono z Jawy ok. 1 mln mieszk., gł. na Sumatrę (prow. Lampung) i do Papui; ludność miejska — 46%; największe m. poza stolicą: Surabaya, Medan, Bandung, Semarang, Palembang, Makasar; w rolnictwie pracuje 39% czynnych zawodowo (2004), w przemyśle i budownictwie 12%, pozostali w usługach, gł. handlu, administracji publicznej, a w niektórych regionach także w turystyce; bezrobotni stanowią 12% (2005).