Indonezja. Literatura
 
Encyklopedia PWN
Indonezja. Literatura.
Obejmuje utwory powstające w języku indonez. (bahasa indonesia) po 1928, kiedy w Indonezji uznano język malajski za język jedności i kultury narodowej. Grupa lit. Pujangga Baru [‘nowy piewca’] zasłużyła się po 1933 w propagowaniu i rozwijaniu języka indonez.; gł. twórcą tej grupy był Amir Hamzah, największy poeta indonez. okresu międzywojennego. Pod koniec okupacji jap. utworzyła się grupa Angkatan 45 [‘pokolenie 45’] skupiająca młodych twórców, którzy odegrali ważną rolę w rozwoju współcz. literatury indonez., łącząc wzory zachodnie z tradycją nar.; w grupie tej wyróżnili się: poeta Chairil Anwar oraz prozaicy Idrus i Pramudya Ananta Tur (ten ostatni tylko luźno związany z grupą). Po 1950 działali twórcy skupieni wokół powstałej w tym roku organizacji Lembaga Kebudajaan Rakjat [‘towarzystwo kultury ludowej’]. Współcześnie tworzą prozaicy Mokhtar Lubis (ur. 1922) i Toha Mohtar (ur. 1926). Wielką przeszkodą w rozwoju literatury jest całkowity brak w Indonezji kompetentnej krytyki literackiej.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia