Horzyca Wilam

fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Horzyca Wilam, właśc. Wilhelm Henryk Hořitza, ur. 28 II 1889, Lwów, zm. 2 III 1959, Warszawa,

reżyser, krytyk literacki i teatr., tłumacz.

1920 współtwórca grupy poet. Skamander; 1921 współkier. eksperymentalnego teatru Elsynor, 1924–26 Teatru im. W. Bogusławskiego w Warszawie (wespół z L. Schillerem i A. Zelwerowiczem); 1931–37 dyr. Teatrów Miejskich we Lwowie, które podniósł do rangi jednej z najlepszych scen pol. (współpraca z Schillerem); po 1945 dyr. teatrów w Toruniu (1945–48), Bydgoszczy, Poznaniu (1948–51), Wrocławiu i Warszawie (1957–59 Teatr Narodowy); współtwórca nowoczesnej inscenizacji w teatrze pol., przed 1939 przyczynił się (m.in. jako autor koncepcji scenicznych wielu przedstawień, np. Kleopatry C. Norwida 1933) do ukształtowania tzw. stylu monumentalnego; wystawił m.in. Wyzwolenie S. Wyspiańskiego (1937 i 1958), Za kulisami Norwida (1946 i 1959), Fedrę J.B. Racine’a (1949 i 1957), Sen nocy letniej (1946, 1948 i 1953) i Hamleta W. Szekspira (1950), Księcia Homburgu H. Kleista (1958); współredaktor: 1928–37 „Drogi”, 1937–39 „Pionu” i 1943–44 „Nurtu”; 1930–35 poseł na sejm; 1922–31 wykładowca warsz. Szkoły Dramatycznej; szkice i utwory lit.; przekłady; wybór pism O dramacie (1969); Listy Wilama Horzycy (1991).

Bibliografia

„Pamiętnik Teatralny” 1989 z. 1/2 (zeszyt monograf.); W. DUDZIK Horzycy dramat niespełnienia (lata 1948–1959), Warszawa 1990;

Rozmowy z Wilamem Horzycą, zebrała i oprac. L. Kuchtówna, Warszawa 1992.