Hartmann Eduard
 
Encyklopedia PWN
Hartmann Eduard von, ur. 23 II 1842, Berlin, zm. 5 VI 1906, Groß Lichterfelde,
filozof niemiecki;
przedstawiciel monizmu ontolog., głoszący ideę pesymizmu historiozoficznego; próbował dokonać syntezy filozofii A. Schopenhauera z koncepcjami F.W.J. Schellinga i G.W.F. Hegla; twierdził, że istotę świata stanowi „nieświadome”, które jako twórczy pierwiastek jest wyposażone w artybuty woli i idei, stąd też proces przekształcania rzeczywistości ma zarazem charakter nierozumny i celowy, rozwój cywilizacyjny niesie wzrost cierpień i upadek wartości duchowych, a kresem historii będzie triumf umysłu nad wolą, czyli taki rozwój samoświadomości ludzkości, który doprowadzi ją do zbiorowego samobójstwa; Philosophie des Unbewussten (1869), Phänomenologie des sitlichen Bewusstseins (1879), Kategorienlehre (1896).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia