Ghazali, Al- Abu Hamid Muhammad

Ghazali, Al- Abu Hamid Muhammad, Abū Ḥāmid Muḥammad al-Ḡazālī, Algazel, ur. 1058, Tus, zm. 18 XI 1111, tamże,

muzułmański teolog, filozof i mistyk.

Za najważniejszy cel życia człowieka uważał dążenie do Boga, próbę zrozumienia jego natury. W Ihja ulum ad-din [‘ożywienie nauk religijnych’] omówił wszystkie obowiązki prawowiernego muzułmanina, podstawy funkcjonowania wspólnoty muzułm. (ummy); udało mu się tchnąć w wypełnianie zasad religii sporą dozę osobistej refleksji, zaangażowania i mistycznej pobożności. Mistyce poświęcił dzieło Miszkat an-anwar (tłum. pol. Nisza świateł 1990). Stał na stanowisku, że filozofia powinna być podrzędna wobec teologii, co wyłożył w dziele Tahafut al-falasifa [‘rozproszenie filozofów’], które później stało się przedmiotem ataków Ibn Ruszda (Awerroesa); był gorącym obrońcą sunnizmu, wiele miejsca poświęcił walce z wrogami polit. — isma’ilitami w dziełach Fada’ih al-batinijja [‘występki batynitów’] i Al-Kistas al-mustakim [‘doskonała waga’].