Fryderyk I Hohenzollern
pierwszy elektor brandenburski od 1417 z rodu Hohenzollernów;
[f. họ:əncọlərn],
ur. między VIII a XI 1371, Norymberga, zm. 20 IX 1440, Kadolzburg k. Norymbergi,
Fryderyk I Hohenzollern
Encyklopedia PWN
początkowo burgrabia Norymbergi jako Fryderyk VI (od 1397); za poparcie Zygmunta Luksemburskiego w staraniach o koronę niem. mianowany 1411 namiestnikiem Marchii Brandenburskiej, którą 1415 otrzymał w lenno; 1417 uzyskał tytuł elektora brandenburskiego; od 1414 prowadził zwycięską walkę z opozycją rycerstwa, z możnowładczym rodem Quitzon na czele; kilkakrotnie dowodził (1422, 1427, 1431) wyprawami przeciw husytom; dążył do polit. zbliżenia z dworem jagiellońskim, starając się o rękę córki Władysława II Jagiełły, Jadwigi (zm. 1431), dla swego syna Fryderyka II.
