Feuchtwanger Lion

fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Feuchtwanger

[fọⁱśtwaŋə^r]

Lion , właśc. Jacob Arje, pseud. J.L. Wetcheek, ur. 7 VII 1884, Monachium, zm. 21 XII 1958, Los Angeles,

pisarz niemiecki;

od 1933 na emigracji (Francja, USA); 1908 wydawca czasopisma „Der Spiegel”; od 1918 współpracował z B. Brechtem (dramaty, m.in. Thomas Wendt 1920); 1936–37 współwydawca w Moskwie pisma emigr. „Das Wort” (z W. Bredlem i Brechtem); rozgłos zdobył powieściami Małgorzata Maultasch (1923, wyd. pol. 1935; 1961 pt. Ludzkie serca) i Żyd Süß (1925, wyd. pol. 1930); świat. rozgłos zyskał cyklem antyfaszystowskich powieści współcz., wyd. 1930–40, gł. trylogią Der Wartesaal (wyd. pol. Powodzenie 1934, Rodzeństwo Oppermann 1957, Wygnanie 1957) oraz powieściami hist., zawierającymi zwykle aluzje do współcz. problemów polit., m.in. monumentalna trylogia Wojna żydowska (1934–35, wyd. pol. t. 1–2 1933–37), Samozwańczy Neron (1936, wyd. pol. 1938), Lisy w winnicy (1947–48, wyd. pol. 1948–49), z dziejów przedrewolucyjnej Francji; ponadto powieści o charakterze biogr.-hist.: Goya (1951, wyd. pol. 1953), Mądrość Głupca albo śmierć i apoteoza Jana Jakuba Rousseau (1952, wyd. pol. 1958), eseje, wspomnienia, recenzje (zbiór Centum opuscula 1956); pol. wybór opowiadań Odyseusz i wieprze, czyli tarapaty z kulturą (1960).

Bibliografia

Z. PĘDZIŃSKI Lion Feuchtwanger — historyk teraźniejszości, Warszawa 1962;

B. KOWALOWA Powieści polityczne Liona Feuchtwangera, Lublin 1986.