Fayol Henri
 
Encyklopedia PWN
Fayol
[fajọl]
Henri, ur. 29 VII 1841, Stambuł, zm. 19 XI 1925, Paryż,
francuski inżynier górnik, jeden z twórców nauki organizacji i zarządzania;
twórca kierunku administracji w zarządzaniu. W 1888–1918 dyrektor generalny Commmentry-Fourchamoult-Decazaville „Commambault”. W pracy Administracja przemysłowa i ogólna (1916, wydanie polskie 1947) przedstawił swoją teorię (później zwaną fayolizmem) i sformułował 14 najważniejszych zasad efektywnego zarządzania: podział pracy, autorytet formalny i osobisty, dyscyplina, jedność rozkazodawstwa, jednolitość kierownictwa, podporządkowanie interesów osobistych interesowi ogółu, sprawiedliwe i satysfakcjonujące wynagrodzenie, elastyczna centralizacja, klarowna hierarchia, określająca tzw. drogę służbową, ale nie wykluczająca „poziomego” komunikowania się (tzw. kładka Fayola), ład, czyli właściwe miejsce dla każdego w strukturze organizacji, życzliwe i sprawiedliwe traktowanie pracowników, stabilizacja personelu, inicjatywa, zgranie (harmonia) personelu. Przestrzeganie tych zasad zapewni sprawne funkcjonowanie firmy pod warunkiem, że w sposób ciągły będą realizowane ściśle określone funkcje przedsiębiorstwa: techniczne (produkcja), handlowe, finansowe (poszukiwanie kapitału i obrót nim), ubezpieczeniowe (ochrona majątku i osób), rachunkowościowe (bilanse, statystyka, inwentaryzacja) i administracyjne. Fayol przypisywał szczególne znaczenie funkcjom administracyjnym, takim jak: przewidywanie, organizowanie, rozkazywanie, koordynowanie i kontrolowanie, obecnie nazywanym funkcjami zarządzania.
Bibliografia
J. Kurnal Twórcy naukowych podstaw organizacji, Warszawa 1972;
Z. Martyniak Prekursorzy nauki organizacji i zarządzania, Warszawa 1989.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia