Farabi, Al-, Alfarabius, Alfarabi, właśc. Muḥammad Ibn Muḥammad Ibn Ṭarhan Abū Naṣr al-Fārābī, ur. ok. 870, region Farab (Turkiestan), zm. 950, Damaszek,
arabski filozof, uczony i lekarz;
Farabi, Al-
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
twórca wielkiej syntezy arystotelizmu i neoplatonizmu (arabska filozofia średniowieczna); kształcił się w Bagdadzie, później przeniósł się do Damaszku; jego największym osiągnięciem było wyróżnienie istnienia jako cechy istoty, co wpłynęło na myśl Ibn Siny; akcentował znaczenie logiki i zapoczątkował w myśli arabskiej ścisłą metodę badawczą; kontynuował arystotelesowską analizę człowieka, jego duszy i poznania intelektualnego; program etyki i polityki przedstawił w dziełach Państwo doskonałe i Polityka (wyd. pol. 1967).
