Epiroci, gr. Ēpeirṓtai, łac. Epirotae,
w starożytności lud zamieszkujący Epir, mówiący dialektem północno-zachodnim języka greckiego;
Epiroci
Encyklopedia PWN
dzielili się na 14 plemion, z których 3 gł. to: Molossowie, Chaonowie i Tesprotowie; Chaonowie zamieszkiwali równinę Butroton (północny Epir) i tworzyli w VI w. p.n.e. państwo plemienne, którego królowie wywodzili się zapewne od trojańskiego Helenosa; ich stolicą była prawdopodobnie Fojnike; później, podbici przez Ilirów i Tesprotów, weszli w skład monarchii Molossów, a następnie Związku Epirockiego i dzielili jego losy do 170 p.n.e., kiedy opowiedzieli się po stronie rzym.; Tesprotowie zostali wymienieni przez Homera w Odysei; zamieszkiwali równinę Acherontu (południowo-zachodni Epir), tworzyli państwo plemienne, w którego granicach była wyrocznia zmarłych (Nekyomantejon) w Efyrze, a przez pewien czas także wyrocznia w Dodonie; ich gł. miastem była Gitana; weszli w skład monarchii Molossów, następnie Związku Epirockiego (do 170 p.n.e.) i tak jak Chaonowie opowiedzieli się po stronie rzymskiej.
