Dubno,
m. w zachodniej części Ukrainy, w obwodzie rówieńskim, nad Ikwą (dopływ Styru).
Dubno
Encyklopedia PWN
— 37 tys. mieszk. (2005). Wzmiankowane 1099; w XI–XII w. centrum samodzielnego księstwa; w XIII w. w Księstwie Halicko-Włodzimierskim; od poł. XIV w. silna twierdza pol.; 1498 prawa miejskie; własność m.in.: od XIV w. Ostrogskich, od 1619 Zasławskich, od 1673 Lubomirskich; jedna z najstarszych i najważniejszych gmin żydowskich we wschodniej Europie powstała w XIV w. (1941 — ok. 12 tys., 58% mieszk. Dubna). Od 1795 w zaborze ros., upadek gosp.; 1920–39 w Polsce; IX 1939–41 pod okupacją sowiecką, ludność (gł. Polacy) deportowana w głąb ZSRR; 1941–44 pod okupacją niem.; 1942 getto; 1945–91 w Ukr. SRR. Przemysł spoż., dziewiarski, metal.; muzeum; zamek książąt Ostrogskich (XV w.); brama miejska (XVI w.); drewniana cerkiew barok. (XVII w.); pałac Lubomirskich (XVIII w.).
