Długoszowski-Wieniawa Bolesław Ignacy
 
Encyklopedia PWN
Długoszowski-Wieniawa Bolesław Ignacy, ur. 22 VII 1881, Maksymówka (Ukraina), zm. 1 VII 1942, Nowy Jork,
generał, dyplomata, poeta, z zawodu lekarz.
od 1910 w Związku Strzeleckim; podczas I wojny światowej w Legionach Polskich; od 1917 członek Komendy Głównej POW; bliski współpracownik J. Piłsudskiego (IX 1915–X 1916 i od XI 1918 jego przyboczny adiutant, następnie adiutant generalny jako Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza WP); odegrał istotną rolę w przygotowaniu przewrotu majowego 1926; od 1918 w WP, m.in. 1930–38 dowódca brygady, następnie 2. Warszawskiej Brygady Kawalerii; 1938–40 ambasador RP w Rzymie; 21 IX 1939 wyznaczony na prezydenta RP, nie objął urzędu wskutek sprzeciwu Francji; od 1940 w Nowym Jorku; 1942 mianowany przez generała W. Sikorskiego posłem RP na Kubie; w 20-leciu międzywojennym bardzo popularny w kręgu „Wiadomości Literackich” i „Skamandra”; wiersze, przekłady (m.in. utworów Ch. Baudelaire’a); współautor tekstów piosenek do cyklu szopek „Cyrulika Warszawskiego”; zmarł śmiercią samobójczą; Wymarsz i inne wspomnienia (1992).
Bibliografia
J. MAJCHROWSKI Ulubieniec Cezara. Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Zarys biografii, Wrocław 1990;
M. URBANEK Wieniawa — Szwoleżer na pegazie, Wrocław 1991.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia