Dithmarschen
 
Encyklopedia PWN
Dithmarschen
[dị:tmarszən],
region hist. w dawnym księstwie Holsztynu położony nad M. Północnym, między rz. Łabą i Eider, znany ze specyficznej organizacji społ. samorządu chłopskiego;
ukształtował się pod zwierzchnictwem arcybiskupów Bremy–Hamburga w warunkach zapoczątkowanego ok. 1000 osuszania i kolonizacji żyznych nadmor. marszów; stopniowo wykształciły się chłopskie wspólnoty prawne, tzw. Geschlechter, oraz specjalne funkcje parafii w zarządzie tam i śluz; rosnąca samodzielność D. doprowadziła 1447 do spisania lokalnego prawa i powstania kolegium 48 przedstawicieli parafii (tzw. Regenten) jako najwyższej instytucji samorządu i wymiaru sprawiedliwości; mieszkańcy D., broniąc swej niezależności przed zwierzchnictwem królów Danii, odnieśli 1500 zwycięstwo w bitwie pod Hemmingstedt, 1559 zostali ostatecznie pokonani, zachowali jednak wolność i samorząd, który utracili 1867 po aneksji (1866) Szlezwiku-Holsztynu przez Prusy.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia