Demokratyczna Partia
 
Encyklopedia PWN
Demokratyczna Partia (DP), tur. Demokrat Partisi,
turecka partia polit., zał. 1946 przez działaczy krytycznie nastawionych do polityki etatyzmu i autorytarnych metod rządów kemalistowskiej Republikańskiej Partii Ludowej
powstanie DP było sygnałem odejścia od praktyki władzy monopartyjnej, sprawowanej w Turcji od 1923; od początku istnienia DP cieszyła się dużym poparciem tureckiej wsi i prowincji — propagowała odejście od przymusowej laicyzacji i większy liberalizm w gospodarce; w wyniku zwycięstwa wyborczego DP 1950 nowym prezydentem został C. Bayar, a premierem A. Menderes. Kontynuując politykę zbliżenia z Zachodem, 1952 rząd Menderesa wprowadził Turcję do NATO; alienacja wielkomiejskiej inteligencji, biurokracji i korpusu oficerskiego oraz pogorszenie sytuacji gosp. spowodowały w końcu lat 50. narastanie nastrojów opozycyjnych i powrót do autorytatywnych metod rządzenia; 27 V 1960 wojsk. zamach stanu położył kres rządom DP, rozwiązanej we IX 1960 pod zarzutem łamania konstytucji. Przywódców partii sądzono w procesie (14 X 1960–15 IX 1961 na wyspie Yassı Ada), zakończonym wydaniem licznych wyroków skazujących i wykonaniem wyroku śmierci na premierze Menderesie. Popularność zdelegalizowanej DP doprowadziła w późniejszych latach do sukcesów wyborczych, nawiązującego do jej programu, S. Demirela oraz do częściowej rehabilitacji skazanych przywódców DP na pocz. lat 90.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia