Croce 
, ur. 25 II 1866, Pescasseroli k. Neapolu, zm. 20 II 1952, Neapol,
wł. filozof, krytyk literacki, liberalny publicysta i polityk;
[krọcze]
Benedetto , ur. 25 II 1866, Pescasseroli k. Neapolu, zm. 20 II 1952, Neapol,
Croce Benedetto
Encyklopedia PWN
najwybitniejszy przedstawiciel wł. idealizmu XX w. i jeden z gł. estetyków tego okresu; filozofią zainteresował się pod wpływem A. Labrioli; powszechnie uważany za heglistę, pozostawał także pod wpływem neokantyzmu; początkowo współpracował z G. Gentile tworząc koncepcję „absolutnego historyzmu”; od 1924 pozostawał w czynnej opozycji wobec rządu B. Mussoliniego; 1925 wystąpił przeciw faszyzmowi z manifestem, który znalazł szeroki oddźwięk w kołach intelektualistów; 1947 zał. w Neapolu instytut studiów hist.; pod wpływem G.W.F. Hegla głosił, że wszystko, co istnieje, jest manifestacją wielopostaciowej aktywności ducha, ukonkretnionego w procesie hist.; odróżniał 4 formy aktywności ducha: estetykę, logikę, ekonomię i etykę; religię uważał za niedoskonałą filozofię; postulował ocenę dzieła lit. wyłącznie w aspekcie doskonałości ekspresji poet.; gł. prace: Zarys estetyki (1911, wyd. pol. 1961), Teoria e storia della storiografia (1917), Poesia e non poesia (1923), Historia Europy w XIX wieku (1932, wyd. pol. 1998).
