Corradini Enrico
 
Encyklopedia PWN
Corradini
[korradịni]
Enrico, ur. 20 VII 1865, San Miniatello di Montelupo, zm. 10 XII 1931, Rzym,
wł. polityk, dziennikarz, pisarz;
twórca dominującego nurtu wł. nacjonalizmu. W 1903 zał. pismo „Il Regno”, będące trybuną młodej myśli nacjonalistycznej; jeden z inicjatorów utworzenia 1910 Associazione Nazionalista Italiana (ANI); opowiadał się za udziałem Włoch w wojnie po stronie ententy; od 1921 sympatyzował z ruchem faszystowskim, sprzyjał połączeniu ANI z partią faszystowską (1923); 1923 mianowany senatorem, 1928 — min. stanu. Poglądy C. ukształtowały się pod wpływem fr. nacjonalizmu. Główną ideą C. była ekspansja terytorialna Włoch; głosił apologię wojny; uważał, że tylko ona może zmienić położenie Włochów — narodu biednego i wyzyskiwanego przez narody bogate, wymaga bowiem zwartości narodu i pokoju wewnętrznego. Solidarność nar. musi przezwyciężyć antagonizm klasowy — C. potępiał więc socjalizm; przeciwstawiał się też pacyfizmowi, humanitaryzmowi, masonerii, demokracji, parlamentaryzmowi, racjonalizmowi i materializmowi. Chcąc pozyskać dla idei nacjonalizmu robotników, dążył do zbliżenia z syndykalizmem. Krytykował burżuazję, z wyjątkiem tej jej części, którą nazywał produkcyjną i traktował jako elitę narodu. Nacjonalizm C. był wolny od ksenofobii, antysemityzmu, kreowania idei narodu-wroga. Jego poglądy wywierały nikły wpływ na opinię publiczną, a po I wojnie świat. zostały usunięte w cień przez faszyzm. C. był także autorem kilku powieści (m.in. La patria lontana 1910 i La guerra lontana 1911) i sztuk teatr. (m.in. Giulio Cesare 1902).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia