Chuci, Czu-cy, Pieśni z Chu,
antologia poezji chiń. ułożona przez Liu Xianga w I w. p.n.e. i opatrzona komentarzem Wang Yi;
Chuci
Encyklopedia PWN
zawiera kilkadziesiąt utworów podzielonych na 17 rozdziałów; najstarsze wiersze (IV w. p.n.e.) pochodzą z państwa Chu (południowe Chiny); za autora znacznej części uważa się Qu Yuana, ponadto znajdują się w niej także utwory m.in. takich poetów, jak: Song Yu (III w. p.n.e.), Jia Yi (II w. p.n.e.), Dongfang Shuo (II–I w. p.n.e.), Liu Xiang i Wang Yi; specyficzna forma i treść wierszy odróżnia je od utworów z najstarszej antologii poezji chiń. Księgi pieśni (X–VII w. p.n.e.), stąd termin „chuci” często określa formę poet. charakterystyczną dla dawnej poezji z południa Chin; utwory Ch. są dłuższe, bez podziału na strofy, sześcio- lub siedmiosylabowe, o parzystych wersach rymowanych, a nieparzystych zakończonych partykułą xi; tematyka zamyka się w kręgu lokalnych wierzeń, mitów i obrzędów, także zagadnień filoz. związanych z powstaniem świata, egzystencją człowieka, celem życia; pol. przekł. w Antologii poezji chińskiej (1956) oraz w zbiorze K’ü Jüana pieśni z Cz’u (1958).
