Choromański Michał
 
Encyklopedia PWN
Choromański Michał, ur. 22 VI 1904, Jelizawetgrad (ob. Kirowograd), zm. 24 V 1972, Warszawa,
prozaik i dramatopisarz.
Urodzony w Rosji, od 1924 w Polsce, 1938–58 na obczyźnie, gł. w Kanadzie; rozgłos zdobył powieścią Zazdrość i medycyna (1933), psychoanalit. studium obsesyjnej zazdrości; gł. tematem utworów Choromańskiego jest ironiczno-parodystyczna analiza konwencji myślowych, towarzyskich i erotycznych, kształtujących się w środowiskach zamkniętych (np. wyższe warstwy mieszczaństwa, środowiska emigracyjne), przedstawianych często w karykaturalnie przejaskrawiony sposób, w klimacie sensacji, żartu, fantastyki i groteski; m.in. powieści Biali bracia (1931, wznowienie 1990), Szpital Czerwonego Krzyża („Czas” 1937, wyd. osobne 1959), Prolegomena do wszelkich nauk hermetycznych (1958), Schodami w górę, schodami w dół (1967), W rzecz wstąpić (1968), Słowacki wysp tropikalnych (1969), Kotły Beethovenowskie (1970), Miłosny atlas anatomiczny (1974, wyd. zmien. i uzup. 1987); ponadto Opowiadania dwuznaczne (1934, wyd. poszerzone pt. Kobieta i mężczyzna 1959), dramaty (Cztery sztuki bez znaczenia 1959), szkice wspomnieniowe Memuary (1972).
Bibliografia
S. WYSŁOUCH Proza Michała Choromańskiego, Wrocław 1977.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia