Chilijczycy

Chilijczycy,

naród latynoamer. kształtujący się w granicach państw. Chile, o dość znacznym stopniu jednorodności kulturowej;

w powszechnym użyciu jest język hiszpański, ludność indiańska jest często dwujęzyczna; większość Ch. (ok. 80%) to katolicy, ale stale zwiększa się liczba protestantów; liczba Ch. w 1998 osiągnęła 14,3 mln, większość z nich jednoznacznie identyfikuje siebie jako Ch. z wyjątkiem tubylczych grup mniejszościowych takich jak Ajmarowie (ok. 70 tys.) i Mapucze, dawniej zw. Araukanami (ok. 400 tys.); część Ch. zamieszkuje dziś także kraje sąsiednie oraz Europę i Australię, co jest skutkiem emigracji politycznej i zarobkowej; proces narodotwórczy rozpoczął się już w okresie kolonialnym (od XVI w.), kiedy osadnicy z Hiszpanii zaczęli wypierać rdzenną ludność; na skutek mieszania się grup rasowych obok Kreoli pojawiła się warstwa Metysów; po walkach niepodległościowych i powstaniu republiki (1810–18) do Chile zaczęły przybywać wielkie fale emigrantów z Europy (Niemcy, Włosi, Baskowie, Chorwaci, Irlandczycy, Francuzi, Żydzi, Libańczycy), które szybko, bo już w drugim pokoleniu, ulegały zazwyczaj asymilacji i włączały się do głównego nurtu narodu, zmieniając w ten sposób znacznie jego etnorasowy skład i wprowadzając na chilijski grunt silne pierwiastki europejskiej kultury.