Castracani
wł. kondotier, władca Lukki 1316–28;
[kastrakạni],
Castruccio, z rodziny Antelminelli, książę Lukki, ur. 29 III 1281, Lukka, zm. 3 IX 1328, tamże,
Castracani
Encyklopedia PWN
jego rodzina została 1297 pozbawiona źródła dochodu — kopalni żelaza w Versali i 1300 wygnana z miasta przez gwelfów; C. służył jako kondotier kolejno: w Weronie, Capodistri, Anglii, Flandrii i Lombardii (u Viscontich i della Scalla); 1310 złożył przysięgę wierności ces. Henrykowi VII; 1314 powrócił do Lukki i 1316 zdobył władzę w mieście jako kapitan; od 1320 signiore, 1322 uniezależnił Lukkę od króla Neapolu, Roberta Andegaweńskiego; przywódca gibelinów w Toskanii, pozostawał w sojuszu z królem elektem Fryderykiem Habsburgiem, później z ces. Ludwikiem Bawarskim; w wyniku konfliktu z papieżem Janem XXII 1318 i 1325 ekskomunikowany; dążył do umocnienia swej pozycji i powiększenia państwa; toczył wojny z Florencją (1325 zwycięstwo pod Altopascio), opanował Pistoię (1325) i Pizę (1327); po śmierci C. jego domenę przejęła Florencja.
