Castorf Frank
 
Encyklopedia PWN
Castorf
[kạstorf]
Frank, ur. 17 VII 1951, Berlin,
reżyser niem.;
debiutował 1981, reżyserując w Brandenburgii Wyprawę profesora Tarantogi S. Lema; reżyseruje m.in. w: Gera, Frankfurcie nad Odrą, Halle, Kolonii, Monachium, Hamburgu (Deutsches Schauspielhaus), także gościnnie za granicą, m.in. w Bazylei, Sztokholmie, Wiedniu i Zurychu; od 1990 stały reżyser Deutsches Theater w Berlinie, od 1992 dyr. Volksbühne am Rosa-Luxemburg-Platz (Volksbühne); ważniejsze inscenizacje: Clavigo J. Goethego (1986), Dom Bernardy Alba G. Lorki (1987), Wróg ludu H. Ibsena (1988), Hamlet (1989) i Król Lear (1992) W. Szekspira, Katastrofa S. Becketta (1993), Bitwa H. Müllera (1994), Podróż poślubna W. Sorokina (1995), Tkacze G. Hauptmanna (1997), Brudne ręce J.P. Sartre’a (1998), Biesy F. Dostojewskiego (1999), Endstation Amerika wg T. Williamsa (2001), Skrzywdzeni i poniżeni wg Dostojewskiego (2002), Berlin Alexanderplatz wg A. Döblina (2002), Mistrz i Małgorzata M. Bułhakowa (2003), Żałoba przystoi Elektrze E. O’Neilla (2003); C. uprawia teatr typu autorskiego, radykalnie uwspółcześnia scenariusze, jest twórcą szeroko dyskutowanych inscenizacji o tematyce społ.-politycznej.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia