Canterbury, szkoła

Canterbury, szkoła

[sz. kạ̈ntə^rbəri],

jedno z najważniejszych, obok szkoły Winchester, centrów ang. malarstwa miniaturowego w okresie przedrom. i romański;

jego ośrodkami były skryptoria działające w benedyktyńskich opactwach Canterbury: St. Augustine i Christ Church; do najwcześniejszych dzieł przypisywanych szkole Canterbury należą manuskrypty pochodzące z 2. poł. VIII w. (Ewangeliarz z Canterbury — tzw. Codex aureus, Sztokholm, Kungliga Biblioteket, Cod. A.135) z całopostaciowymi wizerunkami ewangelistów. Największy rozwój miniatorstwa szkoły Canterbury przypadł na 2. poł X– pocz. XI w.; wypracowano wówczas oryginalny styl, nie wolny wszakże od inspiracji zewn. — zwłaszcza karolińskich (Reims). Styl szkoły Canterbury wyraża się w giętkiej, subtelnie prowadzonej kresce o nieco manierystycznym charakterze, budującej przestrzeń oraz dynamikę sceny; w oddaniu postaci i draperii ujawnia się silna tendencja do ekspresji linearnej (ostre, kanciaste formy, zestawienia kresek o różnych kierunkach linii). Brak dopływu nowych inspiracji i powielanie wzorów wywodzących się z kręgu iluminacji karolińskiej doprowadziło po poł. XI w. do stagnacji miniatorstwa szkoły Canterbury